فضاپیمای وویجر 1 در فضای میان ستاره ای رفتار عجیبی از خود نشان می دهد - وبلاگ بهروز

به گزارش وبلاگ بهروز، در حالی که فضاپیمای وویجر 1 در فضای میان ستاره ای فراسوی منظومه شمسی قرار گرفته است، داده های عجیبی به زمین ارسال می نماید که با انتظار تیم مهندسی ناسا مطابقت ندارد.

تیم مهندسی فضاپیمای وویجر 1، کاوشگر سیاره ای رباتیک ناسا که هم اکنون در فضای میان ستاره ای پیش می رود در کوشش است دریابد که چرا فضاپیما، داده هایی را ارسال می نماید که با آنچه وسیله در واقعیت انجام می دهد، مطابقت ندارد. هرچند به نظر نمی رسد که این معما فضاپیمای وویجر 1 را در معرض خطر فوری قرار دهد، اما ناسا در کوشش است تا دلیل آن را کشف کند.

وویجر 1 (Voyager 1) که در سال 1977 میلادی (1356 خورشیدی) پرتاب شد، نزدیک به نیم قرن در حال کاوش در کیهان بوده است. این کاوشگر یک دوقلو به نام وویجر 2 هم دارد که 16 روز قبل در همان سال به فضا پرتاب شد.

هر دو فضاپیما تورهای گردش در منظومه شمسی بیرونی را انجام دادند، از کنار سیارات پرواز کردند، از قمرها عکس گرفتند و در نهایت به خارج از مرز همسایگی کیهانی ما سفر کردند. در سال 2012، وویجر 1 از هلیوپاز (Heliopause) عبور کرد - مرزی که باد خورشیدی به خاتمه می رسد و محیط میان ستاره ای شروع می گردد. وویجر 1 در فاصله 23.3 میلیارد کیلومتری از زمین، دورترین شیء ساخته شده به وسیله انسان در فضا به شمار می رود.

اما هر چه وویجر 1 از زمین دورتر می گردد، احتمال اتفاقات عجیب وغریب هم در فضاپیما افزایش می یابد. در حال حاضر، سیستم کنترل و توصیف جهت فضاپیما (AACS) در حال فعال شدن است. این سیستم مسئول حفظ جهت گیری وسیله نقلیه در فضا و بعلاوه هدف گیری آنتن بهره بالای آن است که برای فرستادن و دریافت سیگنال از زمین استفاده می گردد.

تا جایی که مهندسان می توانند بگویند AACS همچنان همان طور که باید، کار می نماید اما به گفته ناسا، داده هایی که ارائه می دهد، دقیقا آنچه را که سیستم انجام می دهد، توصیف نمی نماید. ناسا نوشت: برای مثال، به نظر می رسد که داده ها به طور تصادفی فراوری شده اند یا شرایط احتمالی AACS را نشان نمی دهند.

با این وجود وویجر 1 هنوز از همه جهات خوب به نظر می رسد. ناسا تأکید کرد که این فضاپیما با تیم مهندسی ارتباط دارد و آن گونه که انتظار می رود داده های علمی را جمع آوری می نماید. بنابراین چالش AACS فضاپیما را وادار به قرارگیری در حالت ایمن ننموده است. حالت ایمن (Safe Mode) نوعی روش عملیاتی است که در آن یک فضاپیما بیشتر ابزارهای خود را خاموش و فقط بر اساسی ترین عملنمودها برای زنده ماندن تمرکز می نماید.

بدین ترتیب تیم مهندسی وویجر 1 در حالی که کوشش می نماید آنچه را اتفاق می افتد، درک کند، در حال پیشرفت است. سوزان داد (Suzanne Dodd) مدیر پروژه ی وویجر 1 و 2 در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا گفت: معمایی مانند این به نوعی برای این مرحله از مأموریت وویجر طبیعی است. هر دوی این فضاپیماها تقریبا 45 سال سن دارند که بسیار فراتر از آن چیزی است که برنامه ریزان مأموریت پیش بینی نموده بودند. ما بعلاوه در فضای میان ستاره ای هستیم؛ محیطی با تشعشع بالا که هیچ فضاپیمایی قبلا در آن پرواز ننموده است.

یک اصلاح برای برطرف مشکل، می تواند به شکل یک افزونه نرم افزاری باشد. یا ممکن است تیم وویجر 1 شیوه کنار آمدن با این مشکل را دریابند. تطابق یافتن، یک روش زندگی برای تیم های وویجر است. قدرت هر دو وویجر 1 و وویجر 2 به مرور زمان کاهش می یابد چون باتری های هسته ای که فضاپیما را عملیاتی نگه می دارند، به آرامی در حال تحلیل رفتن هستند. تیم های مأموریت پیش از این ناچار شده اند سیستم های مختلفی را روی فضاپیما خاموش نمایند، اما ابزارهای علمی به نوعی حتی پس از این مدت زمان طولانی، هنوز در حال کار هستند.

عکس کاور: طرحی گرافیکی از وویجر 1 در فضای میان ستاره ای

Credit: NASA

منبع: The Verge