ما حرفه ای نشدیم، آنها آماتور شدند - وبلاگ بهروز

به گزارش وبلاگ بهروز، ببینید و تاسف بخورید! این سرنوشت همجواری ما با مربیان حرفه ای است؛ این که به جای اثرگذاری آنها بر فرهنگ هواداری در ایران، این ما بودیم که با اقتدار توانستیم آنها را شبیه طرفداران خودمان کنیم، همان قدر هوچی گر و بی منطق!

به گزارش وبلاگ بهروز، روزنامه جهانی اقتصاد نوشت: فارغ از هر نتیجه و اتفاقی که در نودمین داربی پایتخت به ثبت رسید، بدون تعارف باید گفت مشاجره گابریل کالدرون و آندره آ استراماچونی بسیار زشت و زننده بود؛ نه تنها زشت بلکه می توان آن را یأس آور و ناامیدنماینده هم دانست. کالدرون که آغازگر این مشاجره عجیب بود، مدعی شد استقلال تیم محبوب وزارت ورزش است، برای درآوردن قهرمانی از انحصار پرسپولیس تقویت می گردد و البته عادت نموده به غر زدن و امتیاز دریافت. مصداق کالدرون هم این بود که پرسپولیس همزمان با استقلال خواستار جذب شیخ دیاباته مالیایی شد اما چون بودجه اش به این منظور کفاف نداد، استقلال توانست این بازیکن را جذب کند. حالا این که اصلا مگر دیاباته با چند نمایش ضعیف ابتدایی اش چقدر ارزش فنی دارد که این دعوا حول محور او شکل می گیرد، یک بحث دیگر است. نکته مهم تر به تسری یافتن این قبیل مجادلات سخیف اینستاگرامی و کف خیابانی به نشست خبری سرمربیان پرسپولیس و استقلال مربوط می گردد. از سوی دیگر استراماچونی هم با پیش کشیدن بحث دستمزد بالای بازیکنان پرسپولیس نشان داد اصلا با این فضا غریبه نیست، دستی بر آتش کل کل های مجازی دارد و اگر موقعیتش پیش بیاید، شناگر قابلی خواهد بود. ببینید و تاسف بخورید! این سرنوشت همجواری ما با مربیان حرفه ای است؛ این که به جای اثرگذاری آنها بر فرهنگ هواداری در ایران، این ما بودیم که با اقتدار توانستیم آنها را شبیه طرفداران خودمان کنیم، همان قدر هوچی گر و بی منطق!

مدیران باشگاه ها چه می نمایند؟

وقتی حرف های کالدرون را می خوانیم بسیار دور از ذهن به نظر می رسد که این مربی آرژانتینی چنین مطالبی را صرفا به اتکای دریافت ها و برداشت های خودش به زبان آورده باشد. طبیعتا این گزینه به ذهن متبادر می گردد که عده ای در باشگاه چنین ایده ای را به او القا نموده اند و چه بسا حتی اصرار داشته اند در چنین مجالی توسط کالدرون مطرح گردد. همین شائبه در خصوص استراماچونی و مدیران استقلال هم می تواند وجود داشته باشد. در این صورت سخت مایه تاسف است کسانی که با خرج این فوتبال مسئول فرهنگ سازی هستند، در خط مقدم ترویج بداخلاقی ها و کج روی ها قرار گرفته اند. حتی اگر رد پای مدیران سرخابی در این داستان وجود نداشته باشد (که به واقع بعید به نظر می رسد) آنها وظیفه دارند همین حالا جلوی انحراف سرمربیان شان را بگیرند و به آنها گوشزد نمایند که استخدام شان با این هزینه های نجومی، صرفا به منظور استفاده از دانش وارداتی بوده، وگرنه ما در ایران کل کل کن به قدر کفایت داریم! شما در نظر بگیرید یکی مثل استراماچونی سابقه راهنمایی اینتر در فوتبال ایتالیا را هم دارد؛ جایی که هر باشگاه بر اساس بودجه و دارایی هایش بسته می گردد و نه تنها خرید بازیکنان گران قیمت باعث سرشکستگی نیست که می تواند مایه مباهات هم باشد. مگر یوونتوس به یمن موفقیت هایش چپ و راست بازیکن اسمی نمی خرد؟ آیا مدیران این باشگاه باید خجالت بکشند یا به برخورداری از حمایت های نامشروع متهم شوند؟ استراماچونی این چیزها را خوب می فهمد. این ما هستیم که به او و کالدرون مظلوم نمایی را آموزش می دهیم؛ ناهنجاری زشتی که باید از این فوتبال رخت برمی بست اما حالا به میهمان خارجی اش هم سرایت نموده است!

فقط یک راه؛ همین

آخرین حرف، تکراری ترین حرف همه این سال هاست؛ تنها نسخه شفابخش این غائله که تا وقتی تجویز نگردد، دردها برقرار باقی خواهد ماند. تمام مدیران ورزش این کشور باید از عمق وجودشان باور نمایند و ایمان بیاورند که تنها راه برون رفت از این همه سردرگمی و اتهام و عذاب و اصطکاک، خصوصی سازی واقعی دو باشگاه است. نترسید! این دو تیم را به خود مردم واگذار کنید و اجازه بدهید پتانسیل های شان آزاد گردد. در این صورت هر کدام به اندازه ظرفیتی که دارند ثروت فراوری می نمایند و مثل همه جای جهان وارد یک بازار رقابتی حرفه ای می شوند. تنها در چنین حالتی است که دولت از مظان اتهام جانبداری از یکی از دو تیم خلاص می گردد. آن روز شاید مربیان خارجی سرخابی ها هم به جای تکرار حرف های سطحی و کوچه بازاری، روی افزایش مهارت و تاکتیک پذیری بازیکنان ایرانی تمرکز نمایند؛ چیزی که به سود همه ماست!