آقای روحانی! شما را بخدا یک چیزی برای این نظام باقی بگذارید - وبلاگ بهروز

به گزارش وبلاگ بهروز، روحانی چیزی برای این نظام باقی نگذاشته است. تبلیغات انتخابات 1396 نماد آن بود و تخریب سامانه های اعتمادساز نظام ادامه آن. وقتی ایشان می گوید مردم باید مطمئن شوند که رأی آنان کم و زیاد نمی گردد.

به گزارش گروه دیگر رسانه های وبلاگ بهروز، عبدالله گنجی در سرمقاله روزنامه جوان نوشت:

رئیس جمهور در جمع استانداران و فرمانداران به گونه ای سخن گفت که گویی نه رئیس جمهور اسلامی ایران بلکه به عنوان رهبر جریان اپوزیسیونی است که راهی به حکومت و قدرت ندارد. اگر او را حقوقدان بدانیم قطعاً سخنان وی را باید مفری برای فرار از مطالبات جریانی دانست که روحانی مدیون آن است. روحانی انتخابات کشور را با زمان شاه مقایسه کرد که از تهران برای شهرستان ها نماینده انتخاب می کردند و ایران را با کشورهای کمونیستی و حزب رستاخیز مقایسه کرد و البته بلد است چگونه اتهام و شبهه را در زرورق انذار بپیچد و با عبارت خدای ننموده از عوارض آن فرار کند.

بعد از اینکه کوشش کرد مردم را از سلامت و فرایند انتخابات مأیوس کند، از همگان خواست که با صندوق آرا قهر نکنند. البته مثل صدها جمع اضدادی که در سال های گذشته از وی دیدیم و دم برنیاوردیم این هم می گذرد. به این عبارت توجه کنید در زمان رژیم گذشته یادتان هست که در حوزه های انتخابیه یک عده ای می آمدند، ولی همه می دانستند که وکیل چه کسی است. می گفتند فلانی است و از تهران معین شده است. آن وقت ما شهرستانی بودیم می گفتند از تهران فلانی معین شده است. به هرکسی می خواهید رأی دهید، مردم هم می دانستند به هر کسی رأی بدهند و هر کاری بکنند همان آقایی که تهران -به قول آن ها که می گفتند- گفته همانی که تهران می گفت از صندوق درمی آمد.

اکنون می توانیم بگوییم روحانی دو دوره ریاست جمهوری، پنج دوره مجلس شورای اسلامی، سه دوره خبرگان، از تهران انتخاب شده است؟ و نه انتخابی بوده و نه رأی؟ در تهران چه کسی اکنون برای شهرستان ها انتخاب می نماید. رهبری؟ رئیس جمهور؟ قوه قضائیه؟ در این صورت این همه هزینه صرف برگزاری و لجستیک برای چیست؟ اگر این نظامی است که روحانی در اردیبهشت 1396 اظهار داشت 38 سال زندان و اعدام می نماید و اکنون هم از تهران برای شهرستان ها نماینده انتخاب می نماید، چطور نمی توانیم بگوییم انتخاب شخص روحانی در همه انتخابات های 40 سال گذشته انتخاب مردم نبوده است و حکومت از ایشان خوشش آمده که او را انتخاب نموده است و ایشان هم به پاس آن مأمور خاکستر پاشیدن یا شیلنگ دریافت بر صورت همین نظام باشد؟

روحانی به خوبی می داند که بیش از 55 درصد نمایندگانِ فعلیِ ردصلاحیت شده از جریان ناهمسو با دولت هستند، اما چرا تعادل را نمی پذیرد؟ چون از سوی جناح مقابل تحت فشار نیست. آنچه روحانی بهتر می داند اینکه 80 درصد نمایندگان ردصلاحیت شده فعلی توسط اجزای همین دولت فاسد شده اند. به خوبی می داند که دانه درشت های اصلاح طلب توسط هیئت های اجرایی و سیستم امنیتی دولت رد شده اند (البته از نظر ما عمدتاً درست است)، اما جاخالی دادن هنر مردان سیاستِ این روزهای کشور ماست.

روحانی در بخش دیگری از سخنان خود می گوید: بیایید به مردم اعتماد دهیم و به مردم بگوییم نظام ما نظام تک حزبی نیست، ما نظام کمونیستی نیستیم، ما نظام شاه نیستیم و ما فقط حزب رستاخیز و کمونیسم نداریم. تک حزبی نیستیم و نظام چندحزبی هستیم و احزاب در این کشور آزاد هستند. واقعاً روحانی نمی داند در قانون انتخابات موجود، حزب و جناح هیچ صندلیی ندارد و قانون بر فرد متمرکز است؟ نمی داند که شورای نگهبان جناح و حزب را آنالیز نمی نماید و چنین صلاحیتی هم ندارد؟ اگر حقوقدان نداند پس کی می داند؟ روحانی نمی داند داستان ننه من غریبم یک پروسه دائمی در 20 سال گذشته است؟ و فردای انتخابات هم خواهند گفت -به رغم فلان و فلان باز مردم ما را برگزیدند؟ -عجب رویی! - اگر حزب کمونیست و رستاخیز بودیم که امثال روحانی نباید انتخاب ملت باشند و حاکمیت نیز وی را به رسمیت بشناسد. اعتماد مردم ایران به نظام جمهوری اسلامی قطعاً و قطعاً در هفت سال گذشته به اندازه 33 سال قبل از آن آسیب دید. ارمغان هفت سال گذشته روحانی برای انتخابات اخیر این است که گوش مردم از وعده و قول و قرار پر است، باورپذیری عمومی به حداقل رسیده است. صندلی اجتماعی ایشان خود شاخص مهمی است که چه بر سر اعتماد عمومی آمده است. فدائیان و وفاداران انقلاب اسلامی بدون اینکه کاره ای باشند در حال دق مرگ شدن هستند. اما سرمایه سوزان نظام طلبکاران آن هم هستند.

چقدر خوب بود که اگر رئیس جمهور اشکالی می دید روحیه، تواضع و قدرت نفوذی داشت که جلسه می گذاشت، مصاحبه می کرد، اما خود او نیز می داند که ارکان نظامی که وی به 38 سال اعدام و زندان متهم می نماید، گوشی برای شنود سخنان ایشان ندارند. از رئیس جمهور حقوقدان توقع می رفت یک بار از رئیس مجلس سؤال کند چرا قانون انتخابات که شورای نگهبان به دلیل الحاق ضمیمه استانی شدنانتخابات آن را رد کرد به کلی از دستور کار مجلس خارج شد؟ چرا مجلس تأیید آن را منوط به پیوست استانی شدن کرد؟ و...

نگارنده معتقد است روحانی چیزی برای این نظام باقی نگذاشته است. تبلیغات انتخابات 1396 نماد آن بود و تخریب سامانه های اعتمادساز نظام ادامه آن. وقتی ایشان می گوید مردم باید مطمئن شوند که رأی آنان کم و زیاد نمی گردد یعنی بر شاخ نشسته و بن می برد. وزارت کشور خود را متهم به بالا و پایین کردن رأی مردم می نماید و اگر نظام سخنان رئیس جمهور را واجد حجیت بدانیم باید سریعاً مجری انتخابات عوض گردد. اگر این نظام رأی را کم و زیاد می نماید و حزب رستاخیز بود چرا جنابعالی را با تفاوت 270 هزار رأی رئیس جمهور دید؟ دریغ از انصاف! سخن روحانی اعتراف علیه خود است و اعتراف علیه خود با آزادی اختیار، محکمه پسند است. از روحانی خواهش می کنیم حال که در بخش وعده های مهم و رؤیایی سامانه های اعتماد مردم تخریب شده است، لطفاً انتخابات را باقی بگذارید. برای بازگشت اعتماد مردم راهی جز مردم سالاری نیست. شاه بازنگشته است، حزب رستاخیز نداریم. 42 درصد تأیید صلاحیت شده ها از شما هستند و در تهران حداقل 120 نفر را در آب نمک خوابانده اند تا هم رأی بیاورند هم بگویند انتخابات آزاد نبود. این کلیشه خیلی تکراری است، اما به بازی دریافت جنابعالی در این پروژه موجب تعجب امروز و خسران فرداست.

در مورد رد صلاحیت ها همگان پذیرفته اند که فساد جناح نمی شناسد و رد شدگان مجلس مستقر این را ثابت می نماید که شورای نگهبان هم در احراز فساد جناح نمی شناسد. جنبه های کیفی و دینی نیز متمرکز بر فرد است. مثلاً همگان می دانند که اگر نماز نخواندن علت رد باشد طبیعی است که اصلاح طلبان بیشتر رد شوند. مگر یادتان رفته محمد هاشمی علت خروج از حزب مطلوب خود را نماز نخواندن بعضی از اعضای شورای مرکزی اظهار داشت و مگر دبیرکل حزب اعلام نکرد ما لیبرال هستیم. حالا اگر این ها رد شوند به دلیل تقیدات دینی است یا تعلقات جناحی؟ حتماً هم شورای نگهبان دارای اشتباه است و هم قانون موجود ناکارآمد. اما راه را اصولی طی کنید. حل مسائل را مهم تر از برداشتن فشارهای روی خود بدانید. نظام جمهوری اسلامی در این 40 سال ثابت نموده است به غوغاسالاران باج نمی دهد.